Sabitfikir
Künye | Yazarlar | Giriş Yap

Dosya


Dosya

Umut, Umudun Umudu, Kalmadı mı Gerçekten Xeno?



Gayet iyi
Toplam oy: 1364

 

Gün güneşliydi ama. Sabah uyandığımda gökyüzünün bir yakasında çekilen bir tsunami dalgası gibi uzaklaşıyordu koyu bulutlar. Soğuk olmasına soğuktu, ama pırıl pırıldı gökyüzü. Bir ölümün ardından bakmakta olduğumuzu tahmin edemezdim.

 

Umut, umudun umududur.” diye yazıyordu Café Esperanza’da. “Hastalığımdan etkilenerek yazdım ama bu benim hayat hikâyem değil, bir tür metafor. O umutsuzluk halinin anlatılması.” demişti kitap için. Fakat hastalık halini anlatışı karamsar değildi: “Yolunda gitmeyen benim, sevgili Rapazinho. Motor tekliyor, diferansiyel arızalı, karbüratör yağ yakıyor. Makine öngörülen programa göre çalışmıyor ne yazık ki, aziz dostum, amortisörler ayvayı yemiş, rot balans ayarı iyi yapılmamış, direksiyon sağa çekiyor. Bir düşünsene, direksiyonu sola kırıyorsun, araba sağa gitmekte direniyor, direksiyona hakim olamıyor insan, yolun ortasında kendi kendine gezinmeye başlıyor araba. Bir üretim hatası bu, bu serideki bütün otomobillerde aynı arıza çıkıyor. Tasarımcı mühendisler motor şemasının üzerinde yeterince çalışmamış olmalılar; gözden kaçmış, yaşamsal önemde birtakım eksikler var.

 

23 Mart sabahı Ali Teoman’ın ölüm haberini aldık. Birkaç senedir kanser tedavisi görüyordu ve öğrendiğim kadarıyla bir süredir tedaviyi de bırakmış, hayattaki son günlerini geçiriyordu. Zamanla sağlığının kötüleşeceği ve acı çekerek öleceğin bilgisini edindiğin an, ne yapabilirsin? Yakından görmüş değilim Ali Teoman’ı bu günlerinde, ama yazdıklarından bu bilgilerle cebelleştiği anlaşılıyor. Belki de bambaşka meseleler üzerine odağını yöneltecek bir yazar, bir anda ömrün ne kadar kısa olduğunu idrak ediyor ve apar topar yazmaya başlıyor. Tüm ötelenenler kısa zamana sığdırılmaya mı çalışılıyor bu süreçte? Tüm hayat yazı şeridine mi dökülmeye çalışılıyor?

 

“Gönüllü olarak kabul etmemiş miydim geceleri yaşama nöbet tutup gündüzleri karanlık kovuğuna çekilen yabanıl bir yaratığa, bir tür dev baykuşa dönüşmeyi?”...  Café Esperanza’da belirttiği gibi, melankolik bir yanı vardı sanki Ali Teoman’ın. “Edebiyatın Kafka yakası”nda duruyordu sanki. Hep “sanki” diyorum; çünkü şahsen tanımıyordum kendisini. Yapıtlarını yayımlamakta olan iki yayınevinde çalışmış olmama rağmen, tanışma fırsatımız hiç olmamıştı.

 

En çok Yapı Kredi’de, Murat Yalçın’ın yanına uğradığı zamanlarda görürdüm kendisini. Aklı başında, tertipli, rasyonel bir adam izlenimi alırdım. Basketbol oynarmış, Alman tedrisatından geçmiş, mimarmış, okutmanlık yapıyormuş artık, vs. pek çok varyete bilgiyi Murat Yalçın’la, peşi sıra yaptığımız sohbetlerden öğrenmiştim. Başka kimliklerini bilemezdim de ilk editörlük yapmaya başladığımda. Yeni yayımlanmış arzın merkezine burgaç romanı Uykuda Çocuk Ölümleri’ni okuyarak tanışmıştım yazar haliyle. Hatta gerçek adı da farklıymış galiba... Benim için Xeno’ydu.

 

Zamanla ortaya çıktı, 1991’de meğer ilk öykü kitabını yayımlamış: Gizli Kalmış Bir İstanbul Masalı’nı. Haldun Taner ödülü kazanmış, hatta Nurten Ay adlı bir sekreter arkadaşının adına katılmış o yarışmaya. Yıllar boyunca bu oyun ortaya çıkmamış, ne zaman beynindeki ur ömrü kurutmaya başlamış, itiraf etmek durumunda kalmış. Hayatın şeridi işte… Öyküleri, romanları, şiirleri ve hatta kendisiyle yapılan söyleşiler, yayımlanacak miras metinler… Pervaneler, Kara Delik Güncesi, Eşikte, Horasan Elyazması, Aşk Yaşama Uçuk, Taş Devri… Arkasından bize bırakılmış bir dünya, Armağan Ekici’nin ifadesiyle, “bizim kuşağın” keşfedilmeyi bekleyen yazarının.

 

 Yaşarken dilim elvermezdi Oğuz Atay’a benzetmeye, ama kaderi aynı olan o usta yazara ironisi de benzerdi kanımca. Belki de suskun, ciddi, rasyonel gözüken adamların iç dünyalarında yarattıkları ironik anlatılar, mizahi felsefeler risklidir, en azından nükleer kazalar, genetiğiyle oynanmış gıda maddeleri, vs. kadar.

 

Aynı gün içinde menekşe gözlü yıldızın da öldüğünü öğrendik. Hatta kutsal bir kentte bir bomba da patladı. Taziyeleri sosyal medyada paylaştık biz okurları. Öyle kalabalık değildik sanırım, yazarlar ve yayıncılar, bir de gerçek okurları.

 

Elbette Elizabeth Taylor kadar ilgi çekmedi sosyal mecralarda, ama bence çok daha büyük bir kayıptı. Ne filmleriyle ne de ilişkileriyle sansasyon yaratmamış, içindekileri kâğıtlara dökerek okurlara ulaştırmış, belki de bu nedenle boşalan beynini modern çağın illetiyle doldurmuş, genç ölmüş bu güzel yazarı, sanırım önümüzdeki yıllarda hep hatırlayacağız.

 

 

 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Yeni yorum gönder

Diğer Dosya Yazıları

Günlük yaşantıdaki kurallar çoğu zaman, yazılan eserler için de geçerlidir. Zorla gerçekleşen, kendine biçilen rolden fazlası istenen veya aşırıya kaçan her şey güzelliğini yitirir. Şair Eyyüp Akyüz, son kitabı Eskiden Buralar’da, adeta bu bilginin ışığında şiirlerini uzun tutmadan bitiriyor ve akılda kalan mısraları bize yadigâr kalıyor.

 

-Kimsin?

-Anneannemin torunuyum.

 

Divan Edebiyatı, sahibi meçhul bir kavram. Her halükârda 20. yüzyılın başında ortaya çıktığı konusunda bir tartışma yok. İskoçyalı oryantalist Elias John Wilkinson Gibb’in 1900 yılında yayınlanan Osmanlı Şiiri Tarihi kitabında bu kavrama hiç yer verilmez. Hepsi batılılaşma döneminde düşünülen isim alternatiflerinden biridir “Divan Edebiyatı”.

Arap coğrafyasında üretilen roman, öykü ve şiirler son yıllarda edebiyat gündeminde karşılık buluyor. Avrupa başta olmak üzere Batı’da düzenlenen büyük ve uluslararası kitap fuarlarındaki temsiliyetin güçlenmesi, en yeni eserlerin prestijli birçok ödüle değer görülmesinin bu ilgideki payı büyük elbette. Batı’nın doğuyu gördüğü “egzotik göz”le romantize edilemeyecek bir yükseliş bu.

Yirminci yüzyıl başlarında İngiltere genelinde Müslümanlara yönelik hasmane tavırlar öne çıkarken, İslam’ı seçenlerin sayısında da gözle görülür bir artış söz konusudur. İslam’la müşerref olan bu şahsiyetler, yeri geldiğinde İslam dünyasının savunucuları olarak da önemli faaliyetlerde bulunmuşlardır.

Kulis

Bir Rüya Gibi Dağılacak Olan Hokkabazlar Dünyasında Yaşıyoruz

ŞahaneBirKitap

Kaan Burak Şen, yavaştan genç yazar olarak anılmanın sonuna doğru geliyor; Mutlu Kemikler üçüncü kitabı… Kafası bir hayli tuhaf. Şimdilerde bir roman yazdığı da söyleniyor, fakat öncesinde belirtmekte fayda var: Mutlu Kemikler öykü derlemesi henüz çıktı, pek başka bir kitaba benzetilecek bir havası da yok bu kitabın.

Editörden

Tıp ve edebiyat ilişkisi, tıbbın insanla olan ilişkisi gibi tarih boyunca şekil değiştirmiş, her dönem yeni yaklaşımlarla genişlemiştir. Tıbbın tarihi, insan acılarının da tarihidir aslında. Edebiyatın içinde kapladığı yer, diğer bilim dallarından hep daha büyük olmuştur tıbbın.