Ah, memeler! Büyük olsalar bir dert, küçük olsalar başka dert… Bazıları için yürürken köşeden ilk görünen onlardır; bazıları ise silikon, destekli sutyenler ve her türlü göz boyamada uzmandır. Gelişen genç kızları önce kambur ederler, sonra binbir çeşit numarayla göze girmeye çalışırlar. Düşünsenize: bu bir çift tepeciğin ayakları altına serilmiş bir sutyen endüstrisi var dünyada. Her birinin huyunu anlamaya çalışan, ruhuna göre dantellisi, sateni, pamuklusu, desteklisi bir dolu tasarım… Hep kapalı kapılar altında tutulan, bazen ucundan azıcık gösterilen ve varlığı tartışılmaz bu küçük ilaheler, şimdiye dek yaratıcılığını tetikledi pek çok sanatçının. Hâlâ da uslu durmuyorlar…
Monique Ayoun da Memelerimin Tarihi’ni yazmakla, bu hep paketleyip içinde tuttuğu ilaheleri bir anlamda özgürlüğüne kavuşturmuş. Kitabında, genç kızlığa geçişten anne oluşuna kadar, her dönemde hayatının başkahramanları olan bu “azametli” küçükhanımları anlatmış. Hep “içimizde” taşıdığımız ama kimseye söz edemediğimiz memelerimize kulak vermiş bir anlamda. Dedik ya, hepsinin bir karakteri, bir huyu suyu var ve tüm müstehcen çağrışımlarına karşın ciddiye alınmayı hak ediyorlar!
Kitabın başına, Lepic Caddesi'ndeki yaşlı sütçünün şu anekdotunu almış Monique Ayoun:
- Dünyanın en küçük cenneti neresidir?
- Sutyendir. Çünkü içinde sadece iki aziz vardır.
Kadınların neden bu kadar gururlu (belki bazen biraz burnu havada) olduklarını anlayabiliyor musunuz şimdi? Kim ömrü boyunca iki aziz taşıyor ki bedeninde?
Memelerimin Tarihi, ilk sutyen alışverişinden, ilk sevgiliye; memelerin genetik bir miras olarak anneden kıza nasıl geçtiğine; gün gelip bu mirasın yansımasını kendi çocuğunda gören kadının neler hissettiğine ilişkin eğlenceli, duygusal, sosyolojik ve müstehcen bir kitap.
Ve en önemlisi: Memelerimin Tarihi, bu aşamaları bizzat yaşayan kadınlardan çok, onları anlamak isteyen erkekler için.
Deniz Arda
