Arşivi
Çarpıcı bir cümleyle başlıyor 79 yaşındaki Don DeLillo’nun yeni romanı Zero K. “Herkes dünyanın sonunu sahiplenmek istiyor.” Geçtiğimiz ay yayımlandığından beri pek çok mecrada saygı dolu yorumlarla karşılandı, ölüm üzerine bu DeLillo çeşitlemesi.
Büyüdüğü evde, başka bir deyişle, elinin altında çok sayıda kitap bulunan çocukların, yetişkinliğinde daha yüksek gelir seviyesine ulaştığı ortaya çıktı.
Olayları başka biçimde ele alabilen, “herkes gibi olmayan”, “önyargısız ve daha adil” insanlarla tanışmak, iç dünyamızda yeni tartışmalar başlatmaktan öte bir işe yaramamış olabilir mi acaba?
Cambridgeli bir öğrencinin hazırladığı, mülteci krizini çocuklara anlatmayı amaçlayan resimli kitap, sanat ve tasarım alanında dünyanın en prestijli ödüllerinden birini kazandı. Kate Milner, 2016 yılında, Londra’daki V&A Müzesi tarafından düzenlenen yarışma kapsamında, 3 bin Euro değerindeki “Yılın Öğrenci İllüstrasyonu” ödülünün sahibi oldu.
Bir kitaplık düşünün, şimdilik yalnızca bir rafını görebildiğiniz. Bu raf alfabetik olarak ya da içeriğine göre sınıflandırılmış kitaplardan oluşmasın. Örneğin orada ne 19. yüzyıl Fransız şiirinin tüm ağır toplarını, ne Cézanne tabloları üzerine yazılmış deneme kitaplarını ne de Bilge Karasu’nun külliyatını bulabilelim.
Sinemaya da uyarlanan Bulut Atlası romanının İngiliz yazarı David Mitchell, son eserini tamamladı; fakat 2114 yılına kadar kimse kitaptan tek bir satır dahi okuyamayacak!
Akademik bir kitapla ne zaman karşılaşsam ceketimi ilikleme refleksi gösteririm. Meltem Gürle’nin doktora tezinden yola çıkarak hazırladığı Ölülerle Konuşmak isimli kitabı da pek kolay lokma gibi durmuyordu. Oğuz Atay’ın başyapıtı Tutunamayanlar üzerine yazılmış bir kitap karşısında insanda belli bir tedirginliğin hasıl olması da doğaldı tabii.
