Arşivi
Nazım Hikmet Ran’n 1952 yılında Kırım’da çekilen görüntüleri Sovyet arşivinden çıktı. 62 yıl önceye ait renkli kaydedilen videoda Nazım Hikmet, çocuklarla Rusça sohbet ediyor. Şairin bu görüntüler ilk kez Artı Bir TV ekranlarında yayınlanan ve Can Dündar'ın sunduğu Canlı Gaste programında ekranlara geldi.
42. İstanbul Müzik Festivali'nin programı, dün düzenlenen bir basın toplantısıyla açıklandı. Bu yıl "Doğanın Şarkısı" temasıyla 31 Mayıs- 27 Haziran arasında gerçekleştirilecek festival sırasında, 25 Haziran günü Fazıl Say'ın Sait Faik Abasıyanık için bestelediği eserin prömiyeri yazarın yaşamının büyük bir bölümünü geçirdiği ve pek çok hikâyesini kaleme aldığı Burgazada'da yapılacak.
Nicholas Woodsworth’ün Bir Akdeniz Üçlemesi üst başlığını taşıyan Mayi Kıta adlı gezi kitapları serisi –sırasıyla– İskenderiye, Venedik ve İstanbul’u merkeze alan üç kitaptan oluşuyor. Bu üçlemede, hiç kuşkusuz İstanbul kitabı bizler için daha ilgi çekici belki ama bu yazının konusu, ikinci kitap Venedik...
Müzik hiç susmasın. Kenarda bir yerde baştan sonra yeniden çalsın aynı şarkılar. Sabah-akşam çalsın susmasın. Müzik hiç susmasın. Çünkü müzik susarsa biz tükeniriz. Çünkü müzik susarsa anlaşılmaz anlattıklarımız, çünkü müzik susarsa; yazmanın da okumanın da dinlemenin de söylemenin de bir anlamı kalmaz. O yüzden o bir yerde çalsın…
Keşfet'in bu ayki konuğu Suavi.
Sizlere keşfetmeniz için Goethe'nin Faust isimli kitabını öneriyor, hem de kendi el yazısıyla!
Bu kitaptan altını çizdiği cümle ise şöyle: "Sanat'ta hiçbir zaman (kusursuz) yoktur. En iyi sayılabilecek bir yapıt bile; olsa - olsa 'oldukça iyidir'..!"
İngiltere'de, ABD'de, Fransa'da veya İspanya'da kültürel değerleri korumak, kentleşmenin bir parçası olduğundan, büyük yazarların müdavimi oldukları kafeleri, barları ya da restoranları bugün de ziyaret etmek mümkün. Üstelik elinizde bu yazarın kaleminden çıkma bir kitapla bir masaya yerleşip, kahvenizi veya şarabınızı da yudumlayabilirsiniz.
Hangimiz bilmiyoruz ki aslında hayatın ah’la başlayıp ah’la biten bir şey olduğunu. Ama varoluşun, neşeyi ümitle bekleyen o kederden ibaret sancının, onun bizi an be an yoklayan soğuk elini unutarak, unutmaya çalışarak yaşamaktan başka bir çaremiz olmadığını da biliyoruz.
“İçerdeki kedileriz biz. Yalnız dolaşamayan kedileriz ve bizim için tek bir yer var.”
Aslında tam olarak benim sayılmaz bahçemizi mesken edinen kediler. Eve girmelerine izin verseydim benim olurlar mıydı... şüpheliyim. Nedense sahiplenilemez gibi geliyor kediler bana. Kim bilir, belki de bundandır insana çok benzemeleri.
